A Tragic Week in Balouchistan: 21 Executions, 21 Grieving Families, and the Silence of Religious Leaders

یک هفته سیاه در بلوچستان: ۲۱ اعدام، ۲۱ خانواده داغدار، و سکوت تریبونداران مذهبی“

در کشوری که حکومت مدعی “عدالت اسلامی” و “حمایت از مظلومان” است، هر هفته خبرهای تلخی از بلوچستان می آید که نشان میدهد این شعارها تنها برای فریب افکار عمومی است. در فاصله ۱۹ تا ۲۶ فروردین ۱۴۰۴، دستکم۲۱ شهروند بلوچ در سایه سکوت رسانه ها و بی عملی نهادهای بین المللی، اعدام شدند. 

این آمار نه یک عدد خشک، که ۲۱ زندگی نابودشده، ۲۱ خانواده داغدار، و جامعه ای است که هر روز بیشتر به حاشیه رانده میشود. اما چرا حکومت جمهوری اسلامی ایران به جای سرمایه گذاری روی آموزش، مشاوره و بازسازی زندگیها، تنها پاسخش به معضلات اجتماعی، اعدام است؟ 

جزئیات اعدامها: از مواد مخدر تا پروندههای سیاسی 

بررسیهای میدانی نشان میدهد از این ۲۱ نفر: 10 نفر به اتهام مواد مخدر اعدام شدند؛ در حالی که بسیاری از آنها قربانیان فقر و بیکاری اند، نه قاچاقچیان اصلی. 3 نفر پرونده سیاسی-عقیدتی داشتند؛ اعدامهایی که معمولاً با اعترافات اجباری و دادگاههای چنددقیقه ای همراه است. و 8 نفر هم به اتهام قتل به چوبه دار سپرده شدند؛ بدون اینکه نظام قضایی فرصت بازپروری یا بررسی ریشه های جرم را به آنها بدهد.

سوال اینجاست: چرا حکومت به جای اعدام، از روانشناسان، مددکاران اجتماعی و برنامه های بازتوانی استفاده نمیکند؟ پاسخ روشن است: حکومت ترجیح میدهد مردم بلوچ را یا بکشد، یا در زندان نگه دارد، یا در فقر و محرومیت رها کند.  

سکوت مدافعان حقوق بشر و تریبونداران مذهبی 

جالب اینجاست که تریبونداران مذهبی بلوچ که هر روز برای غزه و فلسطین اشک تمساح میریزند، اما وقتی پای بلوچها به میان می آید، سکوت اختیار میکنند. 

• چرا روحانیون و سرداران بلوچ که برای مسائل جهانی فریاد میزنند، در برابر اعدام هموطنان خود سکوت کرده اند؟ 
• چرا سازمانهای حقوق بشری بین المللی بیشتر از اعدامها در ایران درباره بلوچها گزارش نمیدهند؟
• چرا نیروهای امنیتی و نظامی که هر روز به روی مردم بلوچ شلیک میکنند، هیچگاه محاکمه نمیشوند؟    

حکومت ایران: اشغالگر یا نجات دهنده؟ 

مردم بلوچ سالهاست میگویند که حکومت مرکزی نه تنها برایشان عدالت نیاورده، بلکه خود منشأ فقر، خشونت و سرکوب است.  بلوچستان یکی از محرومترین مناطق ایران است؛ جایی که کودکانش به جای مدرسه،گورستان را می بینند. نظام اقتصادی مافیایی حکومت، بلوچها را به قاچاق مواد مخدر سوق داده، بعد همانها را اعدام میکند.

نیروهای امنیتی با دستور “شلیک بزن و بکش” هر روز خون بلوچها را میریزند، اما اگر یک مأمور حکومتی کشته شود، خونبها میگیرند.

نتیجه گیری: آیا کسی صدای بلوچها را میشنود؟ 

اعدامهای اخیر تنها یک نمونه از سیاست نسل کشی خاموش در بلوچستان است. حکومت نه تنها نمیخواهد مشکلات را حل کند، بلکه میخواهد بلوچها را یا بکشد، یا به حاشیه براند.

اما تاریخ نشان داده که سکوت در برابر ظلم، همیشه پایان ندارد. جنبشهای مردمی بالاخره روزی این چرخه خشونت را می شکنند. تا آن روز، وظیفه همه ماست که فریاد بلوچها را به گوش جهان برسانیم.

نویسنده: یک شهروند آزاده